Hé JIJ daar.
Wil je dat hier niet meer dragen.
Dat shirt. Dat je aan hebt.
Dat vinden wij niet goed hier.
“Wat vind jij daar nou van pap?”
Mijn zoon van 15. Net aangesproken door een willekeurige lerares. Eentje waar hij geen eens les van krijgt.
Zijn lippen dicteren het antwoord al.
“Wat vind jij er zelf van?”, vraag ik.
Belachelijk.
Waar haalt ze het vandaan. Het is toch gewoon een mooi t-shirt. Dat ga ik echt niet doen.
Ergens in de verte hoor ik een oude boodschapper roepen. Iets over luisteren naar docenten. Respect hebben voor de oudere.
Maar nee.
Ik geef hem gelijk.
Het is gewoon een mooi shirt. Het staat hem goed. Hij draagt het goed.
We zetten beiden een grote glimlach op.
En roepen tegelijk hard: “What the shit”.
Deze dagen danst er sowieso een gedachte om me heen.
Wat zouden de kinderen doen als ze aan de macht zouden zijn?
Het voor het zeggen zouden hebben.
Juist nu.
In een tijd waarin er veel verandert.
Welke creatieve oplossingen voor wereldse problemen zou dat dan geven? Nieuwe wegen die jij en ik als grote mensen niet kunnen bedenken. Omdat we geen kind meer zijn.
Kinderen zijn van nature super creatief
Nog niet besmet met de denkbeelden, patronen en inperkingen waar ze later mee te maken krijgen. Later. Bij de algemene vorming. Scholing. Opvoeding. Een collectieve programmering. Ter voorbereiding op een burgerwaardige rol in de maatschappij.
Vooral rond de leeftijd van 7 jaar piekt de creativiteit bij het jonge kind.
Eén van mijn favoriete schrijvers die dit thema ten volle heeft uitgediept is Orson Scott Card. Met een avontuurlijke mix van Sci-Fi , filosofie en spiritualiteit, heeft hij een groot arsenaal boeken uitgebracht. Onder zijn eerste publicaties was zijn meest populaire bestseller:
Ender’s Game
In Ender’s Game beschrijft hij een wereld die aan een zijden draadje hangt. Alleen de jonge kindergeest vrij van alle dogma’s kan nog redding bieden. In Ender’s geval betekent dit de tegenstander slimmer af te zijn. Te verslaan.
Ender redt de wereld.
En al doende verliest hij zijn onschuld.
Ik kan me nog herinneren hoe geroerd ik was door de wijsheid van het kind dat beschreven werd. Ender die erachter komt dat er één mogelijkheid is waarop hij zijn vijand kan verslaan. Hij zal op zoek moeten naar dat ene moment. Het moment waarop hij zijn vijand volledig begrijpt. Volledig kan zien. Volledig liefheeft. Want precies op dat moment komt ook de kwetsbaarheid van de ander bloot te liggen.
Je vijand zien. Begrijpen. Liefhebben.
Wat zou Ender in de wereld van vandaag doen?
Ik blijf het een boeiende vraag vinden.
Wat zouden de kinderen doen? Als zij het voor het zeggen hebben?
Maar misschien is dit niet de juiste vraag.
Niet het doen dat te koesteren is.
Maar de creatieve geest. Het originele idee dat voor het doen komt.
De verbeeldingskracht van een kind
Wat als we nu eens de verbeeldingskracht van de pure kindergeest combineren met de wijsheid van de oudere. Wat zou dat bijdragen?
Hier is nog een wereld te winnen.
Daar ben ik van overtuigd.
Kijk maar eens naar sommige Ted-presentaties waar kinderen aan het woord zijn. Luister maar eens naar wat kinderen vertellen in verhalen. Gedichten. Tekeningen. Liedjes.
De meeste van de ouderen kunnen dit niet.
Kinderen op jonge leeftijd écht serieus nemen. Met volle aandacht naar ze luisteren. Ze evenwaardig behandelen. Zonder projecties.
Jij wel?
Echt?
Voor velen is dit een brug te ver
Het raakt namelijk een onbewust niveau aan van het eigen kindsdeel dat zelf in een ver verleden kwetsuur heeft opgelopen. Het moment dat je zelf je onschuld kwijt raakte. Geen kind meer mocht zijn. Niet mocht zeggen wat je wilde. Of kon doen wat je wilde doen.
Je ziet het dagelijks om je heen.
Corrigerende opmerkingen. Geladen onweerswolk uitingen. Gewoon omdat kinderen uit vrije beleving iets zeggen of doen. Waarmee het kind een pijnlijk snaartje raakt bij de oudere. Die daar dan fel op reageert.
Is het mogelijk om kinderen te bevrijden uit deze onbewuste terreur van de ouderen?
Tuurlijk. Maar het vergt werk.
Want zoals bij alles:
Het begint bij jezelf
Wil je een wereld waarin kinderen eigenwijze creatieve ideeën volmondig inbrengen? Gewoon omdat ze daar het beste in zijn van allemaal. Wil je dat stimuleren?
Kijk dan eerst goed naar jezelf of je dit aankunt. Je zelf geen gevoelige snaartjes hebt. Je in harmonie bent met je eigen innerlijke kind.
Want ook hier geldt: buiten is een afspiegeling van binnen.
Onderzoek maar eens in jouw binnenwereld of je kindsdeel en je ouderdeel maatjes zijn van elkaar. Ze elkaar dulden. Versterken. Of de één de ander overheerst?
Zodra je jouw innerlijke kwetsuren tussen kind en ouder wegneemt, komt er rust. Dan zijn kind en ouder partners geworden om samen het co-creatie spel van het leven te spelen.
Dan is ook het moment gekomen dat jij als volwassen groot mens de leiding kunt nemen en er tussen kunt staan. Met in de ene hand het creatieve kindsdeel. En in de andere de ervaren oudere.
Nieuw perspectief
Laat je verbazen wat er voor nieuwe oplossingen komen dan. Nieuwe wegen. Nieuwe perspectieven.
Dan zie je een lerares die lang geleden zelf geen kind meer mocht zijn. En kun je haar daarin herkennen, omarmen en liefhebben.
Dan zie je de jongeling die zich staande houdt in een wereld die hem aan alle kanten uitdaagt. En kun je hem daarin herkennen, omarmen en liefhebben.
Dan zie je jezelf met je mooie kind. En roep je samen luidkeels: “what the shit”.