Zie jij ze wel eens?
Mensen die stilstaan terwijl iedereen doorrent.
Je loopt ze rap voorbij.
Een enkeling die zich omdraait. Kijkt of ze een helpende hand nodig hebben. Sommigen kijken in afschuw. Of met een ander oordeel.
Nee, ik heb het niet over zwervers.
Of pantomimespelers.
Of wachters op een bus.
Ik heb het over hem of haar die even helemaal met de eigen binnenwereld bezig is.
Stilstaanders die van binnen stappen zetten.
Daar alle aandacht bij hebben. De tijd en ruimte voor nemen.
Misschien wel gedwongen. Omdat het lichaam een plotselinge pas op de plaats maakt. Of omdat er een impuls van buiten komt die een stilstand afdwingt.
Of heel bewust. Een keuze. Niet meer rennen maar het moment ervaren. Met alle inzichten die daar bij horen.
Soms heb je geen keuze
Momenten waar je lichaam tijdelijk niet meer ‘wil’.
Je letterlijk geen stap meer kunt zetten.
Ik had het laatst nog.
Probeerde een konijn te vangen in de tuin. Maakte een verkeerde beweging en het schoot flink in mijn heub. Hij deed het gewoon een paar dagen niet meer.
Je kunt er tegen vechten
Proberen kun je het in ieder geval.
“Had het konijn dan ook niet laten ontsnappen. Rotkonijn, waarom hebben we het eigenlijk…En waarom is er hier een kuil, dat had allang verholpen moeten zijn…”
Het zijn natuurlijk de anderen die schuldig zijn aan jouw situatie.
Haha, serieus?
Hoe vaak uiten we naar een ander dat wat bij ons pijn doet?
Hoe vaak is dat heel onterecht?
In de natuur zie je dit niet
Eén van onze eenden struikelde laatst over een gevallen tak onder de appelboom. Kneusde een poot. Had even een verdwaasd moment en waggelde toen hinkelend verder.
Ik geloof niet dat er enige twijfel was om de boom eens flink uit te schelden.
Of mij, omdat ik de tak nog niet had weggehaald.
Zou wel grappig zijn geweest.
Gewoon verder waggelen
Is dat dan de oplossing?
Gewoon doorgaan. Tanden op elkaar.
In de hoop dat het na enkele dagen wel weer over is?
Ik kan me dit soort adviezen nog wel herinneren. “Hard zijn voor jezelf, dan komt het wel goed.” Oftewel, je hoeft niet stil te staan. Nergens voor nodig.
De pijn onderdrukken
Tegenwoordig is pijn wegnemen natuurlijk een makkelijke keuze.
Gewoon een pilletje. Dan kan je weer gewoon verder. Met je werk of andere zaken. Want met stilstaan kom je nergens.
Maar ja, met een pijnstiller verdoof je jezelf toch? Terwijl je lichaam je een ander signaal geeft. Je misschien wel iets wil zeggen…?
Signalen kunnen lezen
Een tijd geleden kwam ik met een boeiende zienswijze in aanraking.
Je lichaam en haar klachten kun je lezen
Na het verslinden van de boeken “De Zin van Ziek zijn” (1984) en “Signalen van de Ziel” (1992) ging er voor mij een wereld van herkenning open.
In dit beeld geeft je ziel, je hogere zelf (ook-wel “jouw hoger bewustzijn”), je signalen op het moment dat je afwijkt van jouw levenspad.
Je hebt namelijk een eigen unieke route in dit leven.
En als je hier van afwijkt, krijg je signaaltjes. Om bij te kunnen sturen.
Dus als ik mijn heup verzwik en ik moeilijk kan lopen, lees ik dit als signaal dat er iets in mijn leven aandacht nodig heeft. Dat het tijd is om hierbij stil te staan. Bij mijzelf.
Terwijl alles om mij heen verder gaat.
Gedwongen stilstaan
Niet alle stilstaanders hebben trouwens fysieke klachten.
Er zijn ook andere redenen waarom je gedwongen stilstaat.
Ontslag bijvoorbeeld. Faillissement. Uit huis gezet worden. Je partner die wegloopt. Een geliefde die plots overlijdt. Je auto die je in de prak rijdt.
Momenten die een plotselinge drastische impact hebben
Ook deze situaties kun je lezen.
Dwingen je als het ware om betekenisvol te worden in je leven.
Als mens hebben we de mogelijkheid om hier bewust bij stil te staan.
Een dier waggelt gewoon verder. Maar wij hebben een keuze.
Op het moment dat je met aandacht stilstaat bij dit soort levendige momenten, kun je naar de inhoud gaan.
Pijnlijke momenten worden dan opeens heel zin-vol
Tuurlijk heb je ook de keuze om te vechten. De ander voor schuldige uit te maken. Of de strijd met de wereld aangaan omdat het niet eerlijk is. Of je verdoven met één of andere verslaving.
Maar je hebt ook de mogelijkheid om gewoon even stil te staan. Te ervaren wat er met je gebeurt. Ook al doet het even pijn. En dan open te staan voor nieuwe inzichten.
Vrijwillig stilstaan
Er is een categorie stilstaanders die er bewust voor kiest om een tijdje stil te staan.
Niet omdat het lichaam dat aangeeft.
Of omdat er impulsen vanuit de omgeving komen.
Maar omdat er een bewuste keuze wordt gemaakt om de stappen in het eigen leven onder de loep te nemen.
Misschien sta je zo een uurtje vrijwillig stil, een dag, een week of misschien wel een jaar.
De anderen zullen het een beetje gek vinden.
Maakt het wat uit?
Misschien moet je wel met jezelf een tijdje de woestijn in
Of ga je net als Eckhart Tolle voor langere tijd op een bankje in het park zitten. En blijk je enkele jaren later opeens een groots leraar te zijn.
Maakt het wat uit?
Als het betekent dat je dichter bij jouw eigen route komt.
Is het dan niet een super mooie optie?
De buiten-wereld raast toch wel door.
Foto: damonras
Comments
Wordt door de mail van Maria hier attent op gemaakt. Ben pas ongeneeslijk ziek verklaard en zou er al een maand of 3 niet meer mogen zijn volgens de arts. Maar ik ben met de wet vd aantrekkingskracht en zelfgenezend vermogen aan de slag gegaan en ik ga me nu al steeds beter voelen.
Ik krijg dagelijks aanwijzingen vanuit het Universum, en dit bericht is er ook weer zo een, waarvoor dank. Mooie bevestiging van wat ik al had mogen ervaren, dat er een rede is dat ik, een kerngezond iemand ineens zo uit mijn mooie natuurlijke leventje los gerukt werd met slecht nieuws.
Ik had mij een jaar lang dagelijks ontzettend geërgerd aan alles wat er wereldwijd aan een vies vuil politiek spelletje uitgerold werd ten kosten van ons mensen en dat de omgeving van mij dat niet wilde inzien! Door de oorzaak van mijn ziekte, in de eerste maand terwijl ik uit de running lag te proberen te achter halen werd mij dit duidelijk.
Dus precies wat hier beschreven wordt, en nu ik er anders mee omga, en samen met het Universum, de Bron, aan mijn gezondheid werk , voel ik dat ik ondanks de prognose van de arts toch althans voorlopig de goede kant op ga. En dat mijn plekje wat ik in de eerste week op de Natuurbegraafplaats toch maar alvast had gereserveerd nog even ongeroerd mag blijven……. bedankt voor dit mooie verhaal, het sterkt mij weer extra, en alle hulp is zo ontzettend welkom.
Met vriendelijke groeten,
Marjo
Ps het drankje voor het immuunsysteem ga ik vandaag natuurlijk ook maken. Blij mee!
ook ik kwam via de nieuwsbrief van Maria op de Ommedraai, prachtige overdenkingen Marco, dank je wel, ik heb me meteen aangemeld
Compliment voor je manier van schrijven, serieus met soms een stwist van humor, heerlijk
ik ben benieuwd naar de volgende 😉