Lieve kleinkinderen

[Deel 1 – De wereld doorzien]

Lieve Jos en lieve Sara,

Hier een brief van jullie oma, omdat ik voel dat ik niet meer lang op aarde zal zijn.

De afgelopen dagen kwam er een diepe wens in mij naar boven om jullie, mijn kleinkinderen, mijn verhaal te vertellen. Omdat ik jullie beiden een groot hart onder de riem wil steken. Daar waar ik aan het einde van mijn leven ben aangekomen, staan jullie aan de vooravond van jullie volwassen leven en zoals ik het nu kan overzien, hebben jullie daarin een hele wezenlijke keuze te maken.

Mijn leven is fantastisch geweest. Ik heb veel mogen zien, mogen meemaken, en vanuit mijn ervaringen deel ik graag wat ik zie gebeuren in de wereld van nu. Ik ben geboren tussen de twee wereldoorlogen in en heb als puber de 2e wereldoorlog meegemaakt. Ik zal jullie niet vermoeien met oorlogsverhalen, maar deze jaren van angst, onderdrukking en chaos hebben zo een indruk op mij gemaakt, dat ik mijn leven lang bezig ben geweest om te begrijpen waarom mensen elkaar aandoen wat ze doen. Zeker in extreme situaties.

Op jonge leeftijd, en ook later toen ik wat ouder was, heb ik grote armoede gekend. Daarentegen heb ik weldadige rijkdom mogen meemaken, toen ik jullie opa trouwde. Ik heb de hoogten van diepe liefde gekend en de diepten van groots verdriet en eenzaamheid. Eigenlijk kan je wel zeggen dat ik alle hoeken en emoties van het leven heb mogen voelen. In de jaren ’60 heb ik veel vreugde ervaren met de jonge hippiegeneratie om me heen, die het leven leefden zonder grenzen. Nog steeds moet ik glimlachen als ik aan die tijd terugdenk. De jaren ’70, ’80 en ’90 waren vooral jaren van hard werken en een bijdrage proberen te leveren. In mijn geval was dat als psychologe en wat later als holistisch therapeut. Als vrouw in een door mannen gedomineerde wereld is zeker niet altijd makkelijk, maar ik heb vrij goed mijn mannetje gestaan.

De geboorte van jullie moeder is één van de mooiste momenten geweest uit mijn leven. Ik weet nog hoe onschuldig haar blik was toen ze me aankeek. Ze moet toen vast hebben gedacht, waar ben ik nu terecht gekomen en wie is dat rare mens met bril en oorbellen. Maar in haar ogen zag ik haar ziel, een puurheid die me zelfs nu nog op dit moment kan verwarmen. Als werkende vrouw heb ik tot mijn spijt niet altijd de tijd en liefde kunnen geven die ze nodig heeft gehad. Dat kan ik helaas niet meer terugdraaien. Toen ook zij haar eigen weg ging, groeiden we langzaam verder uit elkaar, ook al zit zij voor altijd in mijn hart.

Maar deze brief wil ik niet over mij laten gaan. Ik wil namelijk jullie graag een boodschap meegeven. En ik weet niet zo goed hoe ik dit kort en in makkelijke woorden moet zeggen, dus vergeef me als ik daarin soms iets te veel uitweid. Ik zal proberen het in hapklare “brokjes” uiteen te zetten, zodat je het als “voeding” kunt zien voor de keuzen die jullie te maken hebben. Misschien denk je, “ach joh, dat oude mens zegt maar wat”, dan is mijn verhaal voor dovemansoren. Maar ik vraag je om er eventjes voor te gaan zitten en het serieus te nemen. Veel meer kan ik namelijk niet van je vragen.

Laat ik beginnen… Door de jaren heen ben ik een aantal patronen gaan herkennen in de maatschappij die in mijn ogen niet gezond zijn. De patronen waar ik aan refereer hebben te maken met manipulatie, segregatie en polarisatie. Het heeft eventjes geduurd voordat ik het echt doorhad, en de werking ervan ging doorzien. Dat komt omdat het allemaal heel systematisch onder de oppervlakte gebeurt. Ik ben erachter gekomen dat we leven in een wereld waarbij mensen van jongs af aan worden opgeleid om een systeem te dienen dat niet het belang en welzijn van de mensheid tot doel stelt, maar dat van een kleine groep machthebbers achter de schermen. Dit systeem bestaat al eeuwenlang en is wereldwijd vertakt. Op verschillende continenten heeft het andere vormen gekregen, maar in de kern is het patroon gelijkaardig: mensen worden geïndoctrineerd en kleingehouden waarbij de creativiteit en dromen van de jonge kindergeest al in een heel vroeg stadium worden afgenomen, en kinderen en jong-volwassenen worden getraind en klaargestoomd om als volwassenen slaafs te kunnen dienen aan het groter goed, het systeem.

Toen ik het ging herkennen bij mijzelf, hoe ik lange tijd geschoold en gevormd ben tot de persoon die de buitenwereld graag wilde dat ik werd, ben ik mijzelf gaan herprogrammeren. Ik moest mijzelf opnieuw ontdekken en erachter komen wie ik eigenlijk diep van binnen ben, wat ik wil en droom. Helaas heb ik hetzelfde gezien bij jullie moeder, vader en vele volwassenen die ik ken. Het systeem is zo ingericht dat de uniekheid van ieder mens wordt afgenomen en het allemaal “normale” gezagsgetrouwe burgers oplevert. Ik heb menig emotie gekend toen ik het systeem ging herkennen en doorgronden. Boosheid, strijdlust, verdriet en moedeloosheid. Maar na dit alles kwam er rust. Want er is nog een route, ben ik achter gekomen.

Maar eerst terug naar het tweede patroon. Want naast deze vorm van massa-programmering, heb ik decennia lang voorbeelden gezien van wijzen waarop groepen mensen worden gesegregeerd, uit elkaar gespeeld. Denk maar aan alle cultuur- en stammenclashes wereldwijd, die vaak bewust achter de coulisses in stand worden gehouden. Of het nu gaat over Hutsies vs Tutsi’s, China vs Tibet of Hong Kong, inwoners vs immigranten, Islam vs Westerse wereld, Kroaten vs Bosniërs, en ga zo maar door. Of denk aan de verschillen tussen man en vrouw, waarbij jarenlang de vrouw als huisvrouw is neergezet. In sommige landen gebeurt dit nog steeds. Of de segregatie tussen blank en gekleurd. Een thema dat al eeuwenlang spanningen geeft. Segregatie speelt in op de agenda van het systeem, omdat er vanuit de ontstane spanning een roep naar leiderschap komt. Een hogere hand, die van een overheid, om het “land” te sturen en te redden. Helaas is het echter zo dat ook dit precies onderdeel van het systeem is. Het maakt mensen dat ze zelfbeschikkingsmacht en ook creatief zelfdenkend vermogen uit handen geven.

Ik wil jullie zeker niet in down-stemming brengen met mijn schrijven. Maar er komt een moment dat je de opgedane kennis wilt kunnen delen met je geliefden om je heen. Zeker als je parallellen ziet tussen de huidige tijd en eentje uit eerdere jaren. Laat ik je echter nog het derde patroon uitleggen, dat van polarisatie. Het is heel menselijk om een waarheid vanuit jouw eigen standpunt te zien. Zoals jij er naar kijkt. Ik heb echter geleerd om holistisch te kunnen kijken naar situaties. Wat betekent dat je ook het standpunt uit andere gezichtspunten kunt zien. Er zijn vaak meerdere “waarheden”, namelijk de verhalen die ieder vanuit de eigen plek en eigen ervaringen zichzelf vertelt en wijsmaakt.Vaak geldt inderdaad de uitspraak: de waarheid ligt ergens in het midden. Maar het systeem, heeft geen belang bij middens. Het is erop ingericht dat waarheden gepolariseerd worden. Dat er tegenpolen ontstaan, verhalen die clashen met elkaar. Mensen die tegenover elkaar komen te staan en het niet eens zijn. Elkaar proberen te overtuigen. Met felle woorden en als dat niet helpt, dan met harde hand of restricties en wetten.

Waarom, kun je je misschien afvragen. Waarom is er een systeem en waarom is er manipulatie, segregatie en polarisatie? Een vraag die mij al jarenlang bezighoudt en eerlijk gezegd heb ik nog steeds niet de “waarheid” hierin gevonden. Maar het heeft in mijn ogen te maken met macht en controle. Er zijn krachten op deze aarde die mensen in hun macht willen houden, ze willen controleren. En in mijn overtuiging uiteindelijk ook willen sturen, zodanig dat niet alleen de jonge creatieve kindergeest ze ontnomen is, maar in-the-end alle vormen van menselijkheid. Deze krachten hebben één cruciale tactiek die ze inzetten om het systeem optimaal te laten functioneren: angst. Want wat is er meer ondermijnend voor de mens dan het moeten leven in angst. Ik heb met eigen ogen gezien wat dit doet met mensen in een oorlog. En helaas zie ik het steeds meer en meer om mij heen. Nee dat is een understatement… het is helaas in de tijd van nu normaal geworden om angst te hebben. Angst om ziek te worden, angst voor de ander die je misschien kan besmetten, angst om arm te worden, angst om… Angst is de grootste vijand van de mens. Angst verlamt. Maar voor het systeem is angst dé manier om volgzaamheid af te dwingen.

Tot mijn spijt moet ik constateren dat het systeem erg goed zijn werk doet. Er is heel slim over nagedacht. Want sinds kort is opeens alles eng en onzeker geworden. Of het nu de wereldwijde pandemie is, klimaatextremen, terreurdreiging, migranten die Europa binnen trekken, dreiging van nieuwe oorlogen of het mogelijke verval van het financiële – en daarmee economische – systeem. Mensen zijn bang. En vanuit angst handelen mensen, veroordelen ze elkaar. Soms zit ik het nieuws te kijken en rollen de tranen over mijn wangen, hoe zeer mensen in een hoek gedreven worden. Zonder dat ze doorhebben dat het systeem geen goede voornemens heeft.

Nu ben ik al een tijdje aan het woord en realiseer ik me dat ik je weinig goeds te melden heb. Maar laat ik je als slotwoord mijn visie meegeven waar ik denk dat het naar toe gaat allemaal. Wat het systeem voor heeft. En waar ik denk en ook vind dat jullie een keuze te maken hebben.

[Deel 2 – Tijd voor keuzen]

Als maatschappij zitten we metaforisch op een snelweg met een zekere toekomst in zicht. Deze snelweg bestaat uit breed geasfalteerde banen, duidelijk zichtbaar met felle lampen. Het is heel druk op deze weg, omdat iedereen snel vooruit wil komen. Waarom weten we eigenlijk niet, maar ergens lijken we allemaal haast te hebben. De weg snijdt het landschap doormidden met haar krachtige contouren, de horizon tegemoet. Ze brengt ons naar een toekomst waar we een bepaalde vorm van verlicht leven vinden: nooit meer honger, geen ziekte meer, zelfs een belofte dat de dood overwonnen wordt, je voor altijd kunt leven. Het is de weg van een maatschappij waarin technologie volledig in ons leven is geïntegreerd. We kunnen en willen niet meer zonder. Technologie is de heilige graal, maakt onze lichamen heel, produceert ons voedsel, verzorgt onze reproductie en vertelt ons wat te doen op ieder moment van de dag. We zullen altijd en overal verbonden zijn met een cloud, zodat we nooit meer buiten de samenleving vallen. Dit is een samenleving die zo systematisch is ingericht dat we altijd gelukkig zullen zijn.

Er zijn diverse schrijvers en filosofen die reeds decennia geleden duiding gaven aan deze ontwikkeling. De technologie is nog nooit zo vergevorderd geweest als vandaag de dag, wat er voor zorgt dat er een hele nieuwe wereld open gaat. De technologie brengt grote beloften met zich mee. Er is echter een schaduwkant aan deze ontwikkeling, eentje die wederom van achter de schermen wordt vormgegeven. Want in deze nieuwe technologische realiteit is het systeem met haar focus op macht, controle en dominantie meer levend dan voorheen. Technologie geeft hen die streven naar overheersing meer dan ooit de middelen in handen om mensen te sturen en gehoorzaamheid af te dwingen.

Weten jullie nog, dat we een tijd geleden samen de film de matrix keken? Zonder dat ik toen precies doorhad wat de diepe boodschap van deze film is, gingen de haartjes in mijn nek omhoog staan. Ik heb daar toen niets mee gedaan, maar later ging ik begrijpen waarom. Ik hoop dat vele mensen die nu zo hard rijden op de gebaande snelweg, iets gaan afremmen, om zich heen gaan kijken en zich gaan realiseren hoe waanzinnig groots de matrix is waarin wij leven. De snelweg en de lonkende toekomst leidt in mijn ogen tot een duistere wereld waarin we geen bezielde levende mensen meer zijn, maar geworden zijn tot bio-synthetische producten.

Mijn hoop heb ik gericht op de enkelingen die het lef hebben om uit de ratrace te stappen en zich gaan oriënteren op een meer humanere toekomst. Eentje waar de mens in harmonie leeft, met alle andere wezens om zich heen. En ik heb grootse hoop op jullie generatie, mijn allerliefste kleinkinderen. Want het zullen de jongeren zijn die de toekomst moeten vormgeven. Daarom vind ik het belangrijk om jullie te laten zien dat er ook een andere route te nemen is dan die van de snelweg. Ook al realiseer ik mij terdege dat ook jullie generatie door het systeem geabsorbeerd is. Dat ook jullie de gebaande paden volgen die leiden tot het technocratische walhalla dat wordt voorgehouden. Niet voor niets zijn jullie grootgebracht in een wereld vol aanlokkende games, sociale media, films, tik-toks en wat nog meer. Ik begrijp heel goed hoe groot de aantrekking is om je hier helemaal in te laten verzwelgen. Eigenlijk zijn jullie geworden tot “kinderen van het systeem”, maar weet lieve Jos en Sara, het leven is zoveel meer dan dit.

De andere route die ik je wil wijzen, is er eentje die zich afsplitst van de snelweg. Deze route is lastiger te zien, omdat deze weg niet verlicht is met lampen. Het systeem wil namelijk liever niet dat mensen zich bewust afsplitsen van de voorgeprogrammeerde route. Alleen overdag, met natuurlijk zonlicht is ze prima te zien. Dit is de weg waar het asfalt ophoudt en er een onverhard pad afslaat de bergen in. Dit pad is omsloten door bomen en struiken. Er steken geregeld wilde dieren over en om verder te komen, zul je je af en toe moeten waden door beken en moet je ravijnen overbruggen. Dit pad ademt natuur en is de weg van synchroniciteit en verbondenheid met het leven, met het al. Al snel merk je dat auto’s of andere voertuigen hier niet zo goed dienst doen, maar dat is niet zo erg, want de haastige spoed verdwijnt en het leven openbaart zich in het hier en nu.

Als je deze afsplitsing neemt, zal dat een tijdje onwennig voelen, onveilig zelfs. Omdat het systeem je terug wil krijgen op de snelweg. Maar al snel zul je andere mensen ontmoeten die ook heel bewust de andere route nemen. Je zult merken dat er een gevoel van verbondenheid ontstaat met gelijkgestemden die anders in het leven staan. En langzaam openbaart er zich een nieuwe realiteit, eentje waar je je thuis voelt in het natuurlijke systeem. Waar de voeding zuiver en puur is, je gedachten helder worden, je merkt dat je minder gestresst bent, je angst wegvalt. Stap voor stap kom je dichter bij jezelf en raak je verder weg van de toekomst die het systeem voor je had bepaald. Je neemt je lot in eigen handen. Er komt ruimte en vrijheid voor je eigen creativiteit, je eigen dromen en wensen. De wens om nog in polariteiten of segregatie te denken, te spreken, te leven, valt weg. Het soort geluk dat je hier vindt, is dat van een bezield levend mens.

Het is mijn overtuiging dat we allen hier nu in deze bijzondere tijd op aarde zijn om keuzen te maken. Via deze brief wil ik jullie influisteren dat het de hoogste tijd is om voor jezelf deze overweging te maken. Als ik het heel kort mag samenvatten, is het nu de hoogste tijd geworden om ofwel te kiezen voor een vrij en bezield leven, waarbij je in harmonie en eenheid leeft met alle levende wezens om je heen en vanuit jouw eigenheid meewerkt aan de nieuwe aarde. Of dat je de gebaande route van het systeem blijft volgen, dat je brengt in de nieuwe realiteit van technologische mogelijkheden die we niet eerder hadden kunnen dromen. En ik realiseer me goed dat er ook hier een nieuw te vormen midden in mogelijk is…

Ik wens jullie alle kracht, inspiratie en liefs toe, vanuit de grond van mijn hart.
Het ga jullie goed lieve kinderen!

Veel liefs, 
Oma M.