Meestal gebeurt het als ik onder de douche sta.
Als het warme water op mijn hoofd klettert en zich vervolgens in stromen over mijn lichaam een baan naar beneden zoekt.
Dan sluit ik sluit mijn ogen, laat me meegaan met de stroom en komt mijn innerlijke canvas tot leven. Het doek opent zich voor mijn geestesoog. Zij toont me beelden, die alleen voor mij bedoeld zijn.
Niet van dat wat geweest is, maar van dat was is en dat wat mogelijk is.
Een projectie zo wezenlijk, dat ik erin opga en mijn omgeving oplost. Soms zelfs tot het moment dat ik pas weer terugkom als de druppels geen warmte meer geven, maar mij met een koudestroom omgeven.
De laatste tijd verschijnt er met regelmaat eenzelfde soort beeld: een cirkel, met een stip in het midden.
Als je goed kijkt, is de cirkel geen platte ronding maar een bol. Een veelkleurige bol, die lijkt te pulseren, te zoemen. Alsof ze leeft.
Opeens is dan alles helder. In dat éne moment aanschouw ik hoe alles werkt, alles met elkaar verbonden is.
Als een inademing die alle kennis in zich heeft en mij tot in mijn poriën ermee vult. Van de bezieling en de werking van atomen, moleculen, de samenklontering tot organismen, bacteriën, insecten, dieren, planten, bomen, mensen en al het andere dat zich in het fysieke domein manifesteert.
Dan opeens is ook duidelijk wie het midden inneemt en wat de rol van de sfeer daaromheen is. Want de stip, daar precies in het midden, dat ben ik zelf. Ik als waarnemer. Die de bol van binnenuit kan bekijken, kan invoelen.
Hoe in deze wereldse dimensie van fysieke creatie alles tweepolig is, met de oneindig vele gradaties die er zijn. Waarom dit zo gevormd is en waar het toe leidt. Alle polaire assen die wij mensen hanteren zijn dan inzichtelijk: verleden-toekomst, goed-slecht, wit-zwart, voor-achter, man-vrouw, onder-boven, rechts-links, leven-dood, klein-groot, en ga zo maar door.
In het midden, het middelpunt tussen alle polen, is het rustig. Daar voel ik me het meeste thuis. Vanuit daar zijn alle uitersten zichtbaar. Zijn ze inleefbaar. Vanuit dit midden kun je springen naar ieder punt op de bol met je waarneming, om vanuit dat ene perspectief de wereld te aanschouwen. Kun je zien, begrijpen en voelen, hoe dit punt zich verhoudt tot alle andere waarnemingspunten. En wat de rol is van emoties in het verhaal dat vanuit dit ene punt het wereldbeeld inkleurt.
Dit middelpunt is het centrum van waaruit alles ontstaat en alles weer terug samenkomt. Het is niets en alles tegelijk. Het punt zonder tijd, zonder goed of slecht. Het O-punt. Startpunt van creatie en tegelijk eindpunt van deze realiteit.
In het creëren van de nieuwe aarde, voel ik dat we hier onze focus en aandacht moeten leggen. Vanuit bewustzijn, terug naar het midden van de cirkel.
Terug naar de kern waar alles om draait.
Er volgt een uitademing, waarmee ik alles weer loslaat. Ik open mijn ogen en stap weer in deze realiteit. Met mijn eigen zichtpunt en mijn eigen ervaringen op deze prachtige aardse bol waarop ik mag leven.
Ik aanschouw de beleving van andere mensen om mij heen. Ik zie ze, met de zichtpunten, ervaringen en emoties die zij voor waar nemen. Soms voel ik wat uitingen of andere impulsen met mij doen, hoe emoties bij mij een kleuring geven.
Dan herinner ik me het midden.
Het is echt een fantastische tijd om te leven. Want ondanks alle uitdagingen waar we nu voor staan en de angst die de boventoon lijkt te voeren, vind er in mijn beleving een grootse Ommedraai plaats. Eentje terug naar de kern. Daar waar alles om draait.